علقمه

اگر یه نگاهی به تقویم بندازیم میبینیم که بعضی از روزهای سال به یک گروه یا جنس خاص اختصاص داده شدن. در واقع این کار نوعی تجلیل از اونها به حساب میاد. به عنوان مثال روز مادر ،روز معلم ، روز ارتش و...

در تمام تقویم های دنیا روزی هست برای تجلیل از این بزرگواران و در تقویم ما روزی هست برای تجلیل از کسانی که از همه ی انسان های دیگر بیشتر بر گردن مردم حق دارند یعنی : روز شهدا در کشور ما روز 22 اسفند (سالروز صدور فرمان حضرت امام خمینی (ره) مبنی بر تاسیس بنیاد شهید انقلاب اسلامی 1358 ه ش) را به عنوان روز بزرگداشت شهدا در نظر گرفته اند.

همچنین استاد شهید ایت الله مرتضی مطهری (کتاب شهید، انتشارات صدرا) در رابطه با بزرگداشت شهدا می فرمایند : در اسلام روز شهید همان روز عاشوراست.

البته میتوان جمله ی این بزرگواران را اینگونه تعبییر کرد که همه ی روز ها روز شهید است و ما باید همیشه  و در هر زمان و مکان خود را مدیون شهدا بدانیم.

و من هم دوست دارم به بهانه ی روز بزرگداشت شهدا بخشی از مطالبی را که از کتاب های شهید مطهری در مورد ;کلمه ی شهادت، مقام شهید، قداست شهید،منطق شهید، خون شهید، جاودانگی شهید، حق شهید، بدن شهید، خوانده ام  را نقل قول کرده و همینطور در مورد انچه ما تا کنون برای شهدا انجام داده ایم و انچه باید انجام دهیم، صحبت کنم و انچه که در اخر مینویسم فقط یک دلنوشته است.

مفهوم کلمه ی شهادت : فدا کردن آگاهانه ی تمام هستی خود است در راه هدف مقدس.

مثل شهید، مثل شمع است كه خدمتش از نوع سوخته‌شدن و پرتوافكندن است تا دیگران در این پرتو   آسایش بیابند و كار خویش را انجام دهند.

شهدا شمع محفل بشریت‌اند و محفل بشریت را روشن كردند. اگر این محفل تاریك می‌ماند هیچ دستگاهی نمی‌توانست كار خود را آغازكند یا ادامه دهد.

هیچ وقت خون شهید هدر نمی‌رود، خون شهید هر قطره‌اش تبدیل به صدها قطره و هزارها قطره، بلكه به دریایی از خون می‌گردد و در پیكر اجتماع وارد می‌شود.

شهادت تزریق خون است به پیكراجتماع و این شهدا هستند كه به پیكر اجتماع و در رگهای اجتماع خون جدید وارد می‌كنند.

حضرت علی(ع) به امید شهادت زنده بود. اگر این امید را از او می‌گرفتند خیری در زندگی نمی‌دید و زندگی برایش بی‌معنی و بی‌مفهوم بود

گریه بر شهید، شركت در حماسه‌ی او و هماهنگی با روح او و موافقت با نشاط او و حركت در موج اوست

حق شهید :

تمام كسانی كه به بشريت به نحوی خدمت كرده‏اند ، حقی به بشريت دارند ، از هر راه : از راه علم ، از راه فلسفه و انديشه ، از راه صنعت ، از راه اختراع و اكتشافات ، از راه اخلاق و حكمت عملی .

ولی هيچكس حقی به اندازه حق شهدا بر بشريت‏ ندارد ، و به همين جهت هم عكس‏العمل احساس آميز انسانها و ابراز عواطف‏ خالصانه آنها درباره شهدا بيش از ساير گروهها است . چرا و به چه دليل حق شهدا از حق ساير خدمتگزاران بيشتر و عظيمتر است ؟ البته دليل دارد .

همه گروههای خدمتگزار ديگر مديون شهدا هستند ، ولی‏ شهدا مديون آنها نيستند يا كمتر مديون آنها هستند.

بدن شهید :

اسلام دينی حكيمانه است ، دستوری خالی از مصلحت و راز و رمز ، مخصوصا راز و رمز اجتماعی ، ندارد . يكی از دستورهای اسلامی اين است كه هر فرد مسلمان كه می‏ميرد ، بر ديگران واجب است كه بدن او را به ترتيب مخصوصا غسل دهند و شستشو نمايند ، در جامه‏های پاك به ترتيب مخصوص كفن كنند و سپس نماز بخوانند و دفن نمايند .

همه اينها حكمتها و رازها و رمزها دارد كه فعلا در مقام بحث از آنها نيستيم . 

ولی اين دستور ، يك استثنا دارد . آن استثنا شهيد است . از اين‏ دستورها فقط نماز و دفن در مورد شهيد اجرا می‏شود ، اما غسل و شستشو يا كندن لباسهای دوران زندگی و پيچيدن در جامه‏ای ديگر به ترتيب خاص ، ابدا .

اين استثنا خود راز و رمزی دارد . نشانه اين است كه روح و شخصيت شهيد آن چنان پاك و وارسته شده كه در بدنش و در خونش و حتی در جامه‏اش اثر گذاشته است .

منطق شهید :

هر كس و هر گروه منطقی دارد ، يعنی طرز تفكری دارد ، هر كس پيش خود معيارها و مقياسها دارد و با آن معيارها و مقياسها درباره كارها و بايدها و نبايدها قضاوت می‏كند . شهيد منطق ويژه‏ای دارد ، و " منطق شهيد " ، را با منطق افراد معمولی‏ نميشود سنجيد . شهيد را نمی‏شود در منطق افراد معمولی گنجاند ، منطق او بالاتر است ، منطقی است آميخته با منطق عشق از يكطرف ، و منطق اصلاح و مصلح از طرف ديگر .

يعنی دو منطق را اگر با يكديگر تركيب كنيد : منطق يك مصلح دلسوخته‏ برای اجتماع خودش ، و منطق يك عارف عاشق لقای پروردگار خودش ، و به‏ تعبير ديگر اگر شور يك عارف عاشق پروردگار را با منطق يك نفر مصلح ، با همديگر تركيب بكنيد از آنها " منطق شهيد " در می‏آيد ، شايد اين‏ تعبير هم نارسا باشد .

و اما اگر بخواهیم در رابطه با انچه که  تا کنون به منظور بزرگداشت شهدا از سوی نهاد های مختلف انجام گرفته باید گفت سازمان هایی نظیر ارتش قهرمان جمهوری اسلامی ایران،سپاه، بسیج، بنیاد شهید، بنیاد حفظ اثار و ارزشهای دفاع مقدس  و دیگر سازمان ها کار های بسیاری در این رابطه انجام داده اند.

اما از یاد نبریم ما هر چقدر هم در این راه تلاش کنیم باز هم در برابر انچه که شهدا برای ما انجام داده اند کم است. ما فقط زمانی میتوانیم تمام دین خود را به شهدا بپردازیم که همچون شهید اوینی در هنگام انجام کاری برای انها جان دهیم.

(شهید اوینی برای ساخت مجموعه تلویزیونی روایت فتح  راهی مناطق مختلف جنگی شد. او شنیده بود، دالانهایی در منطقه فکه پیدا شده که پیکر دهها رزمنده ایرانی در آنجااست. در 20 فروردین 1372 او و همکارانش به آن منطقه رفتند. پای سید مرتضی آوینی روی یک مین خنثی نشده رفت. در اثر انفجار، یک پای او قطع شد و بر اثر شدت خون‌ریزی در راه بیمارستان به شهادت رسید.(روحش شاد و یادش گرامی باد))

به هر حال فاصله ی چندانی تا روز بزرگداشت این عزیزان نمانده است و شاید بد نباشد از خودمان بپرسیم که : چند بار در چنین روزی به مزار شهدا رفته ایم؟ ایا در چنین روزی همراه با شاخه ای گل به سراغ نزدیکانشان بویژه مادران شهید رفته ایم؟

اگر جواب آری است که به بخشی از وظیفه ی خود در برابر این مردان خدا جامه ی عمل پوشانده ایم و اگر جوابمان  نه باشد، باید تمام تلاشمان را کنیم تا این فرصت آتی را از دست ندهیم. البته که راضی وخشنود کردن مادران شهید و نزدیکانشان مانند خشنود کردن خود شهداست.

پیش تر در مورد مقام شهدا و ارزش خون شهید صحبت کردهایم و همه میدانیم که همه ی شهدا عزیز و بزرگوارند.

میخواهم بگویم ما در برابر همه ی شهدا به یک اندازه مسئولیم و اگر گاهی در مورد یک شهید کمتر صحبت کرده ایم و یا خداتی نکرده صحبتی نکرده ایم(که البته چنین نبوده است) باید جبران کنیم.

هر چند انجام چنین کار بزرگ و با ارزشی، ساده نیست. چرا که در مورد برخی از شهدا اطلاعات کمتری در دست است و بنابراین انجام ان همفکری، همدلی و همکاری بسیاری را می طلبد.

و من الله توفیق