علقمه

افطاري بهشتي
ما در دوران اسارت جز مفقودين بوديم يعني نه ايران از ما خبر داشت و نه صليب سرخ جهاني نام ما را ثبت كرده بود. به همين جهت مشكلات ما از ساير اسرا بيشتر بود. هيچ نام و نشاني از ما در جايي نبود.
عراقي ها به ما خيلي سخت مي گرفتند جز ارتباط و اتكال به خدا هيچ راهي نبود تنها اميدمان استعانت خداوندي بود يكي از راههاي تحكيم ارتباط الهي بحث نماز و روزه بود بچه هايي كه با ما در اردوگاه 12 و 18 بودند تقريبا ماه رجب و ماه شعبان را در استقبال از ماه رمضان روزه مي گرفتند هر چند كه روزه گرفتن و نماز خواندن حتي به صورت فرادي جرم بود. بارها اتفاق مي افتاد كه هنگام نماز دژخيمان بعثي به بچه ها حمله مي كردند و جهت آنها را از قبله تغير ميدادند و نماز را بهم مي زدند حتي يك شب مجبور شديم نماز مغرب و عشا را به حالت خوابيده و زير پتو به جا بياوريم . روزه گرفتن جرم سنگين تري بود بچه ها غذاي ظهر را مي گرفتند و در يك پلاستيك مي ريختند چهار گوشه آن را جمع كرده و گره مي زدند سپس اين غذا را در زير پيراهن خود پنهان مي كردند و افطار ميل مي نمودند اگر موقع تفتيش از كسي غذا مي گرفتند او را شكنجه ميدادند. آن غذاي سرد ظهر با غذاي مختصري كه احيانا در شب مي دادند را بچه ها به عنوان افطار مي خوردند و تا افطار بعد به همين ترتيب مي گذشت . خدا شاهد است امروز كه 15 سال از اسارت مي گذرد به هنگام ماه مبارك رمضان همه نوع خوراكي با بهترين كيفيت در سفره هايمان يافت ميشود ولي لذت افطار دوران اسارت را ندارد. به نظر من آن غذا غذاي بهشتي بود و ما هنگام افطار واقعا " حضور خدا را احساس مي كرديم . دعاي افطار با حال و هواي معنوي خاصي توسط بچه ها قرائت مي شد هر چند پس از صرف افطاري تا افطار بعد هيچ خبري از خوراكي نبود ولي خيلي برايمان لذت بخش بود.
راوي : سردار مرتضي حاج باقري
روزه داران شهيد
رمضان در جبهه ها در اوج گرماي تابستان آنهم در منطقه خوزستان حال و هواي ويژه اي داشت . سال 60 ماه رمضان در اوائل مرداد ماه و گرماي بالاي 50 درجه خوزستان بسيار طاقت فرسا بود . رزمندگاني كه از اقصي نقاط كشور به جبهه مي آمدند حكم مسافر را داشتند و كمتر مي توانستند يك جا ثابت باشند بعضي از آنها در يك منطقه مي ماندند و از مسئول و يا فرمانده مربوطه مجوز مي گرفتند و قصد ده روز نموده و روزه دار مي شدند . روزهاي طولاني بالاي 16 ساعت گرماي شديد و سوزان كار فعاليت نبرد با دشمن حتي در منطقه پدافندي شدت يافتن تشنگي و ضعف و بي حالي از جمله مواردي بود كه وجود داشت اما به لطف خدا در ايمان و اراده ي رزمندگان كمترين خللي ايجاد نمي شد. سال 61 ماه مبارك رمضان در تير ماه واقع شد . عمليات رمضان در همين ماه سال انجام گرفت . شب 19 رمضان در حال و هواي خاصي رزمندگان آماده ي عمليات مي شدند.گرماي شديد باد و طوفان شنهاي روان و از همه مهمتر نبود با دشمن آنهم براي كساني كه روزه دار بودند بسيار سخت بود. انسان تا در شرايط موجود قرار نگيرد درك مطلب برايش سنگين است . در آن عمليات بسياري از عزيزان به وصال حضرت حق پيوستند در حاليكه روزه دار بودند و لبهايشان خشكيده بود. اما به عشق اباعبدالله الحسين (ع ) و عطش كربلا رفتند و به شهادت رسيدند.
راوي : سيد ابراهيم يزدي
روزه دار سيزده ساله
در ماه رمضان سال 63 از طرف لشگر 25 كربلا به پايگاه شهيد مدني اعزام شديم (پايگاه لشگر 8 نجف اشرف ) چون قرار بود به مقر عمليات منتقل شويم حكم مسافر را داشتيم و روزه بر ما واجب نبود اما كساني كه در ماه مبارك در پايگاه اهواز مي ماندند مي بايست روزه مي گرفتند از جمله مسئولين ستاد و امام جماعت و مكبر كه نوجوان 13 ساله اي بود روزه داشت هواي اهواز بسيار گرم بود و حتي يك ساعت بدون نوشيدن آب قابل تحمل نبود. اواخر ماه مبارك كه به اهواز برگشته بودم احساس كردم نصف گوشت بدن اين نوجوان آب شده . واقع از ايمان از چهره نحيف اين نوجوان (مكبر نماز خانه ) متجلي بود و هر وقت ياد آن صحنه مي افتم و آن گرماي طاقت فرسا از خودم خجالت مي كشم كه چرا نمي توانستيم روزه بگيريم .
راوي حبيب الله ابوالفضلي
روزه و عمليات
عمليات رمضان سال 61 مقارن با ماه مبارك رمضان در جنوب بصره به وقوع پيوست كه در اين عمليات رزمندگان اسلام تا رودخانه دجله پيشروي كردند واز آب دجله وضو ساختند. در آن روزهاي گرم مرداد ماه تعدادي از رزمندگان با زبان روزه شركت نمودند. گرماي طاقت فرسا و مقاومت در مقابل پاتك دشمن و نبود خاكريز مناسب روزگار سختي را براي لشگريان رقم مي زد. اسلحه و آرپي جي ها بر اثر تابش خورشيد و شليك پي در پي چنان داغ شده بودند كه از روي لباس هايي كه از تن درآورده و به عنوان دستگيره از آن استفاده مي نمودند قابل تحمل نبود و رزمندگان براي دور ماندن از آسيب شليك گلوله هاي مستقيم تانك خود را به زمين داغ منطقه مي چسباندند. و به راستي به سخت بود صحنه هاي شهادت دوستان و همسنگران يادشان گرامي و راهشان پر رهرو باد.
راوي : حبيب الله ابوالفضلي
خادم رزمندگان
ماه رمضان سال 66 بود در منطقه عملياتي غرب كشور بوديم نيروهايي كه در پادگان نبي اكرم (ص ) حضور داشتند در حال آماده باش براي اعزام بودند. هوا باراني بود و تمام اطراف چادر در اثر بارش باران گل آلود بود بطوري كه راه رفتن بسيار مشكل بود و با هرگامي گلهاي زيادتري به كفشها مي چسبيد و ما هر روز صبح وقتي از خواب بيدار ميشديم متوجه مي شديم كليه ظروف غذاي سحر شسته شده اطراف چادرها تميز شده و حتي توالت صحرايي كاملا پاكيزه است . اين موضوع همه را به تعجب وا ميداشت كه چه كسي اين كارها را انجام مي دهد ! نهايتا يك شب نخوابيدم تا متوجه شوم چه كسي اين خدمت را به رزمندگان انجام ميدهد ! بعد از صرف سحر و اقامه ي نماز صبح كه همه بخواب رفتند ديدم كه روحاني گردان از خواب بيدار شد و به انجام كارهاي فوق پرداخت و اينگونه بود كه خادم بچه هاي گردان شناسايي گرديد. وقتي متوجه شد كه موضوع لو رفته گفت : من خاك پاي رزمندگان اسلام هستم .
راوي عبدالرضا همتي

منابع:

سایت شهید آوینی

www.ahlolbait.com