علقمه

زیر لب غر نزن! نگو نفسش از جای گرم درمی‌آید. نگو خدا می‌داند ایام جنگ كجا بوده و حالا از راه نرسیده دارد حكم می‌كند. نگو اصلاً معلوم نیست بوده یا نه، لابد یكی از اینهاست كه هنوز دهانشان بوی شیر می‌دهد و نمی‌داند جنگ را با كدام «ج» می‌نویسند. نگو خبر ندارد چه بلایی سرمان آمد... چه جوان‌ها كه همین جنگ از ما نگرفت. نگو جان و مالمان دود شد رفت هوا، زندگیمان نابود شد. نگو بی‌خانمانی‌‌هایمان را ندیده و آوارگی‌هامان را نچشیده. شب و نصف شب از ترس بمباران خواب نداشتیم، هی بچه به بغل بدو پناهگاه، هی بدو خانه، هی وضعیت قرمز، هی وضعیت سفید، ... نگو، نه نگو!

اینکه می بینید ، اینقدر شازده است و مؤدب و سر به زیر، جناب خمپاره 120 است . خیلی آقاست . وقتی می آید پیشاپیش خبر می کند ، پیک می فرستد ، سوت می زند که برادر سرت را ببر داخل سنگر من آمدم ، خورد و مُرد پای من نیست، نگویید نگفتید!

خداوند عالم بعد از قرن ها از مبعث حضرت رسول اکرم (ص)یکبار دیگر درهای آسمان را به روی زمینیان گشود و یک فرصت هشت ساله داد که هرکس شیفته این خاک نیست بیاید و پرواز کند آنان که آسمانی بودند و اهل پرواز و تعلق خاطری به دنیا نداشتند پرکشیدند.عظمت پروازشان به حدی بود که   امام امت(ره)فرمود:

«خوشا به حال آنان که با شهادت رفتند»

آنها که رفتند شهیدان همیشه شاهدی هستند که بر کار ما نظاره گرند.

و اما وظیفه جاماندگان از قافله عشق؛همانا پیمودن راه شهداست تا رسیدن به وصال یار و لقای دلدار.

یک سجده فقط فاصله ما و خدا بود         

                         دل بود که از قافله ما را عقب انداخت

قطعا اسلام،زنده ی به عاشورا وبه حسین بن علی (علیه السلام)است.